Poem for Nasrin Sotoudeh ~ Azadeh Davachi [En/Fr/Fa]

To Nassrin Sotoudeh, and those tiny children who learn while very young the significance of waiting, and the lonely nights of a silent house that only has eyes for her return

 

 

 

The whites of your eyes

Are the flag of peace

Never brandished

You have pleaded for Spring

To flood the gutters with rain

To clamp your hands

Over the ears of the earth

So she does not hear the cries of birds

So the innocence of windows

Dies to the sound of soldiers marching

As if they were in a hurry

They muddy your footprints

Their rifles aimed at your sweet lullabies

They were deaf

To not hear the tone of your voice

They were blind

To dump their trash in your throat

And they did not see that

You were a shining star

Over houses that had not awoken

No, they did not see

And silence was the last word

That fled your body

 

A Nassrin Sotoudeh, et ses très jeunes enfants qui ont compris très tôt la signification de l’attente et aux nuits d’une maison qui, en silence, n’a d’yeux que pour son retour

 

 

Le blanc de tes yeux

Fut ce drapeau de paix

Jamais brandi

Tu as prétexté le Printemps

Pour servir de gouttière à chaque pluie

Pour coller tes mains

A l’oreille de la terre

Pour qu’elle n’entende pas le cri des oiseaux

Pour que l’innocence des fenêtres

Ne meurt au bruit des bottes d’un défilé de soldats

Comme s’ils devaient à la hâte

Couvrir de boue tes traces de pas

Et viser avec leurs fusils, tes douces berceuses

Ils étaient sourds

Pour ne pas entendre le timbre de ta voix

Ils étaient aveugles

Pour déverser leur ordures sur ta gorge

Et ils n’ont pas vu à quel point

Tu étais une étoile

Pour des maisons qui n’avaient pas vu le jour

Non, ils n’ont pas vu

Et le silence fut le dernier mot

Qui s’envola de ton corps

 

 

آزاده دواچی

مدرسه فمینیستی: به نسرین ستوده و به فرزند ان خردسالش که معنی انتظار را زود فهمیدند و به شبهای خانه ای که درسکوت چشم به راه است

سفیدی چشمانت

پرچم صلحی بود

که به اهتزاز در نیامد

بهار را بهانه کردی

تا برای هر باران ناودانی باشی

تا دستهایت را

به گوش زمین بچسبانی

که فریاد پرنده ها رانشنود

مباد ا کودکی پنجره ها

کنار رژه ی سربازان جان دهد

انگار دیر بود که

جای پایت را گِل کردند

و با تفنگشان

لالایی های گرمت را نشانه رفتند

کر بودند

که تاب زبانت را نشنیدند

کور بودند که

خرابه هایشان را برگلویت کشیدند

و ندیدند که چه قدر

ستاره بودی

برای خانه هایی که روز نداشت

نه ندیدند

و سکوت آخرین حرفی بود

که از تنت پر شد

 

Posted via email from lissping