من آزاد نیستم | رو در رو | I'm Not Free

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: پریسا کاکایی، روزنامه نگار

August 25, 2010
I Am Not Free.
By Parisa Kakayi, Journalist

This is Turkey. Van, Kayseri and the little towns that are refuge to the Iranian, Afghani, Kurdish refugees and many more.
It is around midnight and the freezing cold is biting deep into the core of the bones. Half asleep, half awake, I am trying to keep my eyes open. The bus behind me takes off and heads down the road. A man and a woman are standing a few steps away from me. The man opens his arms to embrace me, and I lose myself in his disbelieving look. I have come here to meet him in a place which is by no means our romantic date place, and can't believe that after our months-long escape in our own country, he is now standing before my eyes, sound and safe, and I am going to stop worrying to hear his voice from the next door interrogation room. This is Turkey. Van, Kayseri and the little towns that are refuge to the Iranian, Afghani, Kurdish refugees and many more.
Walking in the town sometimes hearing a familiar Persian voice takes you momentarily to a land where you lovingly used to live, and now have painfully left behind with countless tears and sighs to seek refuge for safety of a life. A life away from the land where you've grown your roots, not sure whether you will be able to spread your wings and make a real life again. To get to this very moment you've risked this very life. The story of asylum seekers' escape is perplexing and sometimes unbelievable. A friend says they left such a hard path behind through which one has come face to face with death. A smuggler has asked one million and eight hundred thousand Toman (Iranian currency) in return of a donkey-back ride across the borders. Someone had to hide in the grass and bushes for such a long time that their entire body covered with rashes is constantly itching and irritated. Someone else had to spend a couple of days wrapped in filthy blankets stinking of putrefaction.
The young woman is also telling about the frost, snow and the freezing cold through which she passed. and of the hope that she had almost lost. Now all of these people have somehow crossed the borders and sought refuge to one of the offices of an organization which is supposed to seek justice for all nations. They have waited long hours in hot and cold outside of the offices of Asylum Seeker Affairs of the United Nations with a hope that someone would eventually respond to them. After reporting themselves to the relevant UN offices, with a piece of paper standing for their ID, they have headed to the pre-determined remote cities.
Tired of prison and life in hiding and escape, smuggled to an unknown city where nobody speaks their language for at first there is no easy way of finding any countrymen. Then one must search for a house, and must go to the police and report to them with your id papers. Sometimes the police don't like the way you look and they say the city is full and we can't accept you here. And then the ugly duckling has to go back and forth for a few days till the police officer takes pity on him and accepts him in the city.
The rent has its own story, some cities have better provisions and they have gas, hot water and showers, others in the depth of winter you have to heat the water with thousand creative ideas to get something resembling a hot shower for bathing.
They rarely let accommodation to single young men. The rent, water, gas and electricity bills are back breaking for some one who has just arrived. No body there to help. With no help available, just wandering around is a painful experience.
In some cities, unless you pay the land tax, you will not have the benefit of having a telephone, bank account or other utilities. This is something like ransom money which the Turkish government had announced they were going to abolish but in exactly the same month the newcomers with their limited finances had to pay the money on entry into the country.
Now it's time for waiting, the office for the asylum seekers keep people waitng for month's until the their first interview. Of course people who know somebody or have friends can take a short-cut and have an earlier interview but normally the waiting is long.
Interviews are not usually a pleasant process and for many political activists are reminiscent of long interrogations. Asylum seekers' already tired minds can endure less psychological pressure. Overcoming this often takes several months and sometimes years to get back to normal. These are the challenges that not only are not overcome upon arrival to a third country but also transform into a much more serious problem molded  by the new country's bureaucratic games, often leading to depression and frustration.
During the interview process, it takes a long time to provide all the answers on which acceptance or rejection will depend. In all this time dealing with the bureaucracy, many people in different situations are kept waiting. On top of the unsettling uncertainty, another problem is securing funds for living expenses. There is very little or no work available apart from very low-income jobs in poor conditions.
And this is not the whole story. Turkey is not only a refuge of political people. Victims of domestic violence in Iran who are forced to continue living with an abusive spouse, homosexuals, and religious minorities are also refugees from previous years, waiting to be accepted by the European countries, America, Canada or Australia.
The standard of medical facilites in these cities is good and affordable. Asylum seekers often suffer from serious illnesses and must travel to distant cities for treatment, but many do not have enough money to pay for travel or medical costs.
This is the story of many Iranians who are living their unsecure lives in the scattered Turkish towns. They might sometime in the future experience a life in a safe and secure place, but one day after this involuntary migration ends, they will find out that from the day Iran lost its good times, Iranians all over the world have lost their peace. Freedom is a song you can only sing when the place you belong to is free. And only then, in the open arms of your country, you can breathe thousand times the smell of the peace, like you would enjoy a good and pleasent perfume.
Parisa Kakayi

Editorialist: Davoud Khodabakhsh
Translated by @mehrza @khorshid3 an anonymous helper, and @lissnup

اینجا ترکیه است. وان، کایسری و شهرهای کوچک، پناه پناهجویان ایرانی، افغانی، کرد و بسیاری دیگر. در شهر که قدم می‌زنی گاه صدای آشنای ایرانی لحظه‌ای تو را می‌برد به سرزمینی که عاشقانه می‌زیستی‌اش.

نیمه های شب است و سوز سرما تا مغز استخوان را می‌خورد و جلو می‌رود.

میان خواب و بیداری چشم‌هایم را باز و بسته می‌کنم. اتوبوس، پشت سرم راهش را می‌گیرد و می‌رود. زن و مردی آن سوتر ایستاده‌اند. مرد آغوش باز می‌کند و من میان نگاه ناباورش گم می‌شوم. آمده‌ام که او را در جایی که قرار عاشقانه‌مان نبود ببینم و باور کنم که از پس گریز چند ماهه در وطنمان، حالا به سلامت مقابلم ایستاده و دیگر نگران شنیدن صدایش از اتاق بازجویی کناری نیستم.

اینجا ترکیه است. وان، کایسری و شهرهای کوچک، پناه پناهجویان ایرانی، افغانی، کرد و بسیاری دیگر.

در شهر که قدم می‌زنی گاه صدای آشنای ایرانی لحظه‌ای تو را می‌برد به سرزمینی که عاشقانه می‌زیستی‌اش و اکنون به هزار آه و اشک پشت سر گذاشته‌ای به هوای امنیت و حفظ جانی که دیگر نمی‌دانی بی‌خاکی که در آن ریشه دوانده است چگونه می‌تواند بال بگشاید و زندگی را زندگی کند.

برای به اینجا رسیدن همین جان را به کف دست گرفته‌ای. داستان گریز پناهجویان، حیرت‌انگیر و گاه باور نکردنی‌ست. دوستی می‌گوید راه دشواری را پشت سر گذاشته است. می‌گوید مرگ را به وضوح در مقابلش دیده است. قاچاقچی از او یک میلیون و هشتصد هزار تومان گرفته و سوار بر قاطر از مرزها رد کرده است. یکی در میان علف‌ها مدت طولانی مخفی شده و بدنش پر از لک های قرمز و حساس است که خارش پیوسته دارد. آن دیگری یکی دو روز را میان پتوهای کثیف با بوی تعفن گذرانده است. زن جوان هم از برف و بوران و سرمای راه می گوید و امیدی که از دست رفته بود.

حالا همه این‌ها از مرز عبور کرده و پناه برده‌اند به یکی از دفاتر سازمانی که قرار است سازمان دادرسی همه ملت‌ها باشد. ساعت‌ها در سرما و گرما پشت در دفتر امور پناهندگان سازمان ملل ایستاده‌اند تا در نهایت کسی به آنها پاسخ بگوید. خود را معرفی کرده و با برگه‌ای نشان از هویت، به سمت شهرهای از پیش تعیین شده راهی شده‌اند.

خسته از زندان و زندگی مخفی و فرار، قاچاقی به شهری می‌رسند ناآشنا که در آن هیچ کس به زبان آشنا سخن نمی‌گوید و یا در بدو ورود دستیابی به هموطنان ساده نیست. باید به دنبال خانه بروند. باید به پلیس مراجعه و با همان برگه هویت، خود را معرفی کنند. گاهی پلیس شهر از چهره فرد خوشش نمی‌آید و می‌گوید این شهر پر شده و نمی‌توانیم تو را بپذیریم. و آن جوجه اردک زشت چند روزی باید در رفت و آمد باشد تا پلیس بر سر مهر آمده و او را در شهر بپذیرد.

اجاره خانه هم خود ماجرا دارد، بعضی شهرها از امکانات بهتری برخوردار بوده و سوخت گاز و آب گرم و دوش حمام دارند و بعضی دیگر در طول زمستان باید آب گرم کرد و با هزار خلاقیت چیزی شبیه دوش آب گرم درست و استحمام کرد.

خانه را به پسر مجرد به سختی اجاره می‌دهند. کرایه خانه و هزینه آب و برق و گاز برای کسی که تازه از راه رسیده و پولی ندارد کمرشکن است. کسی نیست که کمک‌رسان باشد. حیرانی و بی‌پناهی آزاردهنده است.

در برخی شهرها تا پول خاک را ندهی نمی‌توانی از خدماتی چون تلفن، حساب بانکی و امور دیگر بهره‌مند شوی. چیزی شبیه پول زور که زمانی گفتند دولت ترکیه اعلام به حذف آن نموده است و دقیقا از همان ماه، تازه واردها مجبور بودند برای برخورداری از حداقل امکانات، این پول را در بدو ورود بپردازند.

حالا نوبت انتظار است. دفتر امور پناهندگان گاه ماه‌ها افراد را در انتظار نگه می‌دارد تا وقت اول مصاحبه را به آنها بدهد. البته دوست و آشنا در این میان می‌تواند میانبری بزند و زمان زودتری را دریافت کند اما به طور معمول این انتظار طولانی‌ست.

مصاحبه‌ها معمولا روند خوشایندی نداشته و برای بسیاری از فعالان سیاسی یادآور بازجویی‌های طولانی‌مدت هستند. ذهن خسته پناهجویان توان تحمل فشارهای روانی را کمتر دارد و این در حالی‌ست که بزرگترین چالش‌ها را باید قدم به قدم پشت سر بگذارند تا بعد از ماه‌ها و گاه سال‌ها در جایی به ثباتی تقریبی برسند. چالش‌هایی که حتی با رسیدن به کشور سوم نه تنها پایان نمی‌پذیرند بلکه به شکلی دیگر و در قالب بازی‌های اداری آن کشور به مشکلی جدی تبدیل شده و نوعی سرخوردگی را به وجود می‌آورند.

از زمان مصاحبه تا ارائه پاسخ پذیرش یا عدم پذیرش هم مدت زیادی سپری می‌شود. در تمام این مدت که بوروکراسی، افراد زیادی را در شرایط مختلف در انتظاری فرساینده نگه می‌دارد، در کنار بلاتکلیفی آزاردهنده، مخارج زندگی نیز معضل دیگری می‌شود که برای تامین آن، کار یا وجود ندارد و یا مشاغلی چون کارگری با درآمد پایین و در شرایطی کاملا غیراستاندارد و بسیار نامساعد پیدا می‌شوند.

و این همه‌ی ماجرا نیست. ترکیه تنها پناه افراد سیاسی نیست. قربانیان خشونت‌های خانگی که در ایران وادار به ادامه زندگی مشترک شده‌اند، دگرباشان، اقلیت‌های مذهبی نیز از دیگر پناهجویان هستند که سال‌هاست در این کشور در انتظار پذیرفته شدن توسط یکی از کشورهای اروپایی، آمریکا، کانادا و یا استرالیا به سر می‌برند.

وضعیت درمان و پزشکی در این شهرها مناسب و ارزان نیست. پناهجویان گاه از بیماری‌های جدی رنج می‌برند که برای درمان آن باید به شهرهای بزرگ و دور سفر کنند که نه از عهده هزینه و نه شرایط برنیامده و با بیماری سر می‌کنند.

و این داستان تعداد زیادی از ایرانیان است که همچنان در میان شهرهای ناآسوده ترکیه به زندگی نابسامان خود ادامه می‌دهند تا شاید زمانی، جایی آزادی و امنیت را تجربه کنند اما روزی از پس این کوچ ناخواسته درمی‌یابند از همان زمان که روزهای خوب زندگی از ایران پر کشید، آرامش از آسمان ایرانیان نیز در هر جای دنیا رفت. آزادی سرودی‌ست که تنها می‌توانی به هنگام رهایی خاکی که در آن جان داری بخوانی و لحظه لحظه آرامش را به مانند عطری خوش و روح نواز، در آغوش باز کشورت هزاران بار استشمام نمایی.

پریسا کاکایی
تحریریه: داود خدابخش

via dw-world.de

Posted via email from lissping